جولیان نیومن؛اعجوبه ۱۱ ساله بسکتبال
جولیان نیومن (Julian Newman)،نوجوانی ۱۱ ساله با ۱۳۵ سانتیمتر قد و ۳۲ وزن است که در مدرسه Downey Christian ایالت فلوریدای آمریکا درس می خواند.او جزو تیم بسکتبال مدرسه اش است و از کوتاه ترین بازیکن تیم بعد از خودش،۳۵٫۵ سانتیمتر کوتاه تر و ۴ سال کوچکتر است.
بند لباس این بازیکن با گره هایی پلاستیکی محکم شده است تا مانع سر خوردن لباس از جثه کوچک او شود.
در بازی های خارج از خانه از او که در پست گارد راس بازی می کند،سوال می شود “تو هم جزو تیمی؟”.در حالی که در سالن Patriots (سالن اختصاصی مدرسه) همه او را می شناسند.
جولیان ۱۱ ساله که کلاس پنجم است قبل از شروع بازی ها سردسته تیمش است و با دو توپی که در دست دارد،در زمان گرم کردن تیمش را هدایت می کند.روال کاری او قبل از آغاز بازی،ضربه زدن به توپ،انجام حرکاتی تاخیری،دریبل زدن از بین پاهایش،پشت کمرش و کراس اُور های متوالی است.
تا چندی پیش،نیومن صرفا در حلقه فشرده برنامه های ورزشی مدارس کوچک Christian در فلوریدای مرکزی،تنها یک مورد عجیب و غریب بود.اما سن،اندازه و تفاوت فاحش قد و قامت او با دیگر بازیکنان هم بازی اش در زمین،باعث توجه جهانی به او از طریق ویدئوهای اینترنتی شد.در حال حاضر ویدئویی از این نوجوان در YouTube بیش از ۳ میلیون و ۴۰۰ هزار بار دیده شده است.(دانلود ویدئو–لینک کمکی)
جولیان روز خود را با گذراندن وقت در یک سالن ورزش یا حیاط جلویی خانه شان پر می کند؛جایی که پدرش و مربی بسکتبال مدرسه Downey Christian زمینی در ابعاد یک زمین بسکتبال دانشگاهی برای او درست کرده اند.او روزانه ۱۰۰ پرتاب پنالتی،۲۰۰ فلوتر و ۲۰۰ جامپ شات انجام می دهد.البته تمایل کمی به شوت های سه امتیازی دارد.
فرآیند تمرینی او در یک روز خوب و در صورتی که او عجله ای نداشته باشد،نیاز به ۳ ساعت زمان دارد.البته همسایه های آنها به خاطر سر و صدای توپ که ساعت ۱ بامداد انها را بیدار کرده است،شکایت کرده اند.
البته کار جولیان الزاما با فرا رسیدن زمان خواب هم تمام نمی شود؛جایی که او با ۱۳ پیراهن NBA و پوسترهایی از مجیک جانسون و لبرون جیمز که دیوارها را تزئین کرده،بر روی تختش دراز می کشد.
بلافاصله پس از آنکه جولیان در سن ۳ سالگی علاقه خود به بسکتبال را نشان داد پدرش او را در یک دوره شتاب قرار داد تا مهارت هایش به سرعت بهتر شود.پدرش در این دوره به جولیان توپ هایی با اندازه استاندارد می داد و از توپ هایی که برای سنین کمتر استفاده می شوند،استفاده نکرد.جولیان در لیگ های تفریحی،برابر پسران بزرگتر از خودش بازی می کرد.
جولیان از نظر ژنی هم خوش شانس بوده است و هم بد شانس؛چراکه پدر و مادرش هر دو بسکتبالیست بودند و در دبیرستان های اورلاندو در پست گارد بازی می کردند.اما قد مادرش ۱۵۲ سانتیمتر و قد پدرش ۱۶۸ سانتیمتر بود که دلیل اینکه جولیان چند اینچ از یک بازیکن ۱۱ ساله کوتاه تر است نیز احتمالا همین است.
آنچه خواندید قسمتی از مطلبی بود که در روز ۱۶ فوریه ۲۰۱۳ درباره این اعجوبه ۱۱ ساله بسکتبال در نیویورک تایمز منتشر شده بود.
من یک پسر ۱۴ سالم و کلاس بسکتبال میرم و با دیدن این ویدیو بسکتبالو بوسیدم گذاشتم کنار.از خودم متنفرم.فقط امریکایی ها تو بسکتبال به جایی میرسن
منم همینطور بد شانسیم دیگه
دوست عزیز هر کس تلاش کنه و زحمت بکشه،به نسبت تلاش و زحمتش به موفقیت می رسه.
شما هم اگه می خواید موفق بشی باید تو مسیرت به سمت موفقیت جدی باشی و امیدت رو از دست ندی.
تو متن هم اشاره کرده که این پسر بچه از ۳ سالگی بسکت رو شروع کرده و در حال حاضر روزی ۳ ساعت تمرین میکنه.اگه شما هم از ۳ سالگی بسکتبال رو شروع می کردی و الان روزی ۳ ساعت تمرین می کردی،اون وقت می تونستی خودت رو با این پسر یازده ساله مقایسه کنی.در غیر این صورت مقایسه کردن خودت با اون اشتباه هست.
ضمن اینکه درسته که آمریکایی ها از همه نظر (امکانات،توجه به بسکت و …) تو بسکتبال حرف اول رو می زنن،اما این که بگیم فقط آمریکایی ها تو بسکتبال پیشرفت می کنن یکم غیر منطقیه.
در آخر امیدوارم تو بوسیدن بسکتبال و کنار گذاشتنش تجدید نظر کنی 🙂
اتفاقا این ویدئو و ویدئوی جوان یک دست به من انگیزه داد.
با این الان پرشم برای ریباند هم کم است یه روز با هر دوتا دست بتونم دانک بزنم.
یا دست چپی که دارم و قد ۱۷۲ که ۴۰ سانت بالاتر از این بچه است!
ممنونم از این جواب فوق العاده.واقعا با این جوابت روحیه گرفتم.متشکرم
این جوابتو کپی میگیرم روی دیوار اتاقم میچسبونم تا هروقت نا امید شدم چشم بهش بیفته.ممنون
بگین بیاد سوسکش کنم.